Mit jest przeżywany, a powtórzenie go w kinie to uczynienie go żywym dla tysięcy, a nawet milionów widzów, tak jakby wszyscy oni byli obecni w momencie, w którym toczy się akcja. Dani Kouyaté, uwzględniając ten ważny atut, zdolal wlączyc mity afrykańskie do zbiorowej świadomości ogólu spoleczeństwa. W ten sposób rozwinąl technikę powtórzenia, opartą na mitycznej figurze griota i na oralności, czyli poetyckim slowie Murzyna-Afrykanina. Będąc jednocześnie griotą i filmowcem, autor Keïta! L'héritage du griot i Sia, le rêve du python tworzą w ten sposób związek między tradycją ustną a nowoczesnymi środkami komunikacji. W jaki sposób, poprzez podwójną fikcję historyczną, Dani Kouyaté przywlaszcza sobie tradycyjne dziedzictwo kulturowe jako temat i jako technikę narracji? To pragnienie zwrócenia uwagi świata na historie murzyńsko-afrykańskie wynika z wizji tworzenia filmów, które wyrażają murzyńską tożsamośc w cywilizacji uniwersalnej. Tak więc w czasach, gdy globalizacja zyskuje na znaczeniu, artykul ten podkreśla specyfikę afrykańskiej twórczości filmowej.